|
||
RAPIER K - kolny [dzwonowy]
nazywany również Glockenrapier, powstał w oparciu o uśrednione parametry konstrukcyjne XVII-wiecznych rapierów hiszpańskich, niemieckich i włoskich. To broń o długiej, prostej głowni przeznaczonej do zadawania pchnięć. Charakteryzuje się rozbudowaną oprawą rękojeści chroniącą dłoń walczącego. Był najpopularniejszą bronią Europy Zachodniej od XVI do XVII wieku. W Hiszpanii używany jeszcze do połowy XVIII wieku. Do walki rapierem wykorzystuje się dodatkowo lewak, puklerz lub płaszcz. Brak cięć i dobre zabezpieczenia broni pozwalają na znaczne zmniejszenie liczby ochraniaczy potrzebnych do walk sparingowych. opis techniczny: przeznaczenie:
RAPIER K - kolny [obłękowy]
wprowadzony w Europie Zachodniej w drugiej połowie XVII wieku. Służył jako broń boczna noszona na co dzień. Lekka głownia pozwala na bardzo precyzyjne pchnięcia i pewne wykonywanie nawet przeciw-zasłon. Oprawą rękojeści tej broni, w postaci licznych obłęków, skutecznie chroni przed cięciami dłoń użytkownika. opis techniczny: przeznaczenie:
RAPIER SK - sieczno-kolny [dzwonowy]
parametrami konstrukcyjnymi odpowiada XVII-wiecznym rapierom codziennego zastosowania. Krótsza niż w rapierze kolnym głownia umożliwia wszechstronne wykorzystanie zarówno podczas pojedynku jak również w starciu grupowym czy samoobronie. Dzwonowa oprawa rękojeści jest najbardziej rozsądnym kompromisem pomiędzy skuteczną ochroną dłoni użytkownika właściwie przed każdym rodzajem natarcia, a stosunkowo niewielką masą samego rapiera. Dlatego też rapiery dzwonowe często wykorzystywano w pojedynkach i były faworyzowaną bronią fechtmistrzów tamtego okresu. Rapier dzwonowy był powszechnie używany w Europie Zachodniej w XVII wieku. W Hiszpanii ustąpił pola szpadzie dworskiej dopiero w drugiej połowie XVIII wieku. Do walki, obok rapiera, wykorzystuje się często również lewak, puklerz lub płaszcz, co daje ogromną ilość kombinacji techniki szermierczej. opis techniczny: przeznaczenie:
RAPIER SK - sieczno-kolny [obłękowy]
był najpopularniejszą bronią Europy Zachodniej od XVI do XVII wieku. W Hiszpanii używany jeszcze do połowy XVIII wieku. Poniższy typ: rapier sieczno-kolny 110cm (obłękowy), parametrami konstrukcyjnymi odpowiada XVII-wiecznym rapierom pojedynkowym. Długa głownia nadaje się doskonale do zadawania pchnięć, ale jest nieco nieporęczna do skutecznego cięcia, czy wykonywania pewnych zasłon. Dlatego rapiery takie znajdowały zastosowania głównie w walce pojedynkowej w zastawie z bronią dodatkową (lewak, puklerz, płaszcz). W użyciu codziennym zastępowano je krótszymi wersjami. Oprawa rękojeści tej broni, w postaci licznych obłęków, skutecznie chroni przed cięciami dłoń użytkownika. opis techniczny: przeznaczenie:
LEWAK K - kolny [tarczkowy]
niekiedy nazywany puginałem pojedynkowym, to sztylet trzymany w lewej ręce (stąd nazwa). Służy zarówno do obrony przed rapierem przeciwnika jak i do pchnięć w bliskim dystansie. Oprawa lewaka zaopatrzona jest w charakterystyczną tarczkę osłaniającą dłoń szczególnie popularną w Hiszpanii. Zastosowanie lewaka minimalizuje użycie zapasów i innych technik walki wręcz. opis techniczny: przeznaczenie:
LEWAK SK - sieczno-kolny
niekiedy nazywany puginałem pojedynkowym, to sztylet trzymany w lewej ręce (stąd nazwa). Wykształcił się w Europie Zachodniej w epoce renesansu. Szczególnie popularny w Hiszpanii i we Włoszech. Używany jako broń uzupełniająca do XVIII wieku. W Polsce bardzo mało znany. opis techniczny: przeznaczenie:
© Marcin Żmudzki |
![]() |
© 2008 - 2019 pozycjonowanie SEMCENTRUM
|