|
|
||
|
|
SZABLA CIĘŻKA [husarska]
to trzeci, obok karabeli i szabli polsko-węgierskiej, typ szabli uznawanej za najstarszą, polską broń narodową. Pojawił się około 1630 roku, jako broń ciężkiej jazdy – husarii. Szable tego typu, nazywane także pałaszami husarskim (pochyłymi) lub szablami czarnymi, przeszły długą ewolucję od typu węgiersko-polskiego, poprzez cały szereg podtypów późniejszych, by w końcu uzyskać swoistą, zamkniętą oprawę rękojeści. Konstrukcyjnie najdoskonalsza w ówczesnej Europie szabla, została zaadaptowana z początkiem XVIII wieku we wszystkich armiach europejskich. Pojedyncze egzemplarze tej broni były używane bojowo nawet w XIX wieku, a oprawy rękojeści wzorowane na szabli husarskiej spotkać można do dnia dzisiejszego w broni paradnej kompanii reprezentacyjnych wielu krajów. opis techniczny: przeznaczenie: 
SZABLA ŚREDNIA [koszowa]
to XIX-wieczna szabla średnia do szermierki pieszej w wersji stępionej. Dokładny opis szabli i szkołę posługiwania się nią podaje kpt. Alfred Hutton w podręczniku „Cold Steel” z 1889 roku. Wnioskując z zachowanych opisów pojedynków, w wersji ostrej była to broń niezwykle groźna. Charakterystyczna konstrukcja i lekkość pozwala na zadawanie bardzo precyzyjnych cięć. Szabla średnia jest odpowiednikiem niektórych typów zachodnioeuropejskiej broni wojskowej z końca XIX wieku, lecz dla bezpieczeństwa i efektywności treningu jest nieco krótsza i lżejsza. opis techniczny: przeznaczenie: 
SZABLA LEKKA [koszowa]
określana również jako szabla włoska („sciabola”), została wprowadzona do szermierki w połowie XIX wieku, przez dyrektora Wojskowej Szkoły Szermierczej w Mediolanie Giuseppe Radaelli’ego. Typ lekkiej szabli z oprawą koszową przedstawił w traktacie „La sciabola” z roku 1910 fechtmistrz Salvatore Pecoraro. Jako asystent wielkiego Masaniello Parise, Pecoraro rozwijał zapoczątkowaną przez Radaelli’ego teorię szkoły włoskiej. Zaproponowana przez niego oprawa koszowa była modernizacją wcześniejszej oprawy z obłękiem. Nowe rozwiązanie dawało lepszą ochronę dłoni przed pchnięciem i miało wpływ na wykształcenie się formy oprawy współczesnej szabli sportowej. opis techniczny: przeznaczenie: 
SZABLA TRENINGOWA [koszowa]
nazywana zwyczajowo sportową, została wprowadzona do sal szermierczych na początku XX wieku i do dnia dzisiejszego jest wykorzystywana w wersji elektrycznej do sportowej szermierki na szable. Sposób użycia tej broni opisują liczne XX-wieczne publikacje, gdzie na czoło wysuwa się podręcznik inż. Włodzimierza Mańkowskiego „Szermierka na szable” wydany we Lwowie 1929 roku. Szabla treningowa, dzięki swojej lekkości, nie męczy ręki i pozwala na długie ćwiczenia ze skupieniem na poprawności ruchów i koordynacji. Jednocześnie specyficzne wyważenie powoduje, że jest to broń wymagająca dokładnego prowadzenia w pełnym zakresie ruchu, szczególnie cięcia. Doskonale nadaje się do treningu szybkości i precyzji wykonywania działań szermierczych. Dodatkową zaletą jest możliwość ograniczenia stosowanych do walki ochraniaczy, niezbędnych przy innych typach broni siecznej. opis techniczny: przeznaczenie: 
PALCAT
broń treningowa do nauki szermierki szablą ciężką i pałaszem. Pierwsze wzmianki o palcacie jako broni do ćwiczeń pojawiają się w źródłach pisanych już w XVII-tym wieku. W dawnej Polsce mówi się o “walce na palcaty” lub “biciu w kije”, co może być dowodem istnienia oryginalnej polskiej szkoły szermierczej. Również na zachodzie Europy znano i stosowano palcaty do nauki fechtunku bronią sieczną. Ilustracje XVIII-wiecznych palcatów umieszczone na obrazie Thomasa Rowlandson’a i w encyklopedii Diderot’a, przedstawiają broń o drewnianej głowni i rękojeści oraz wiklinowym koszyczku tworzącym pełną ochronę dłoni. W przeciwieństwie od swojego XVII-wiecznego pierwowzoru, współczesnych palcat F3 posiada profilowany uchwyt rękojeści oraz głownię z wyraźnie zaznaczonymi płazami, ostrzem i tylcem. Sparingi na palcaty zalicza się do stosunkowo bezpiecznych i wymagają jedynie podstawowego zestawu ochraniaczy. opis techniczny: przeznaczenie: 
Palcat F3 wz. 2010 [pochyły]
Palcat pochyły to broń treningowa do nauki szermierki szablą ciężką. Pierwsze wzmianki o palcacie jako broni do ćwiczeń pojawiają się w źródłach pisanych już w XVII-tym wieku. W dawnej Polsce mówi się o “walce na palcaty” lub “biciu w kije”, co może być dowodem istnienia oryginalnej polskiej szkoły szermierczej. Również na zachodzie Europy znano i stosowano palcaty do nauki fechtunku bronią sieczną. Ilustracje XVIII-wiecznych palcatów umieszczone na obrazie Thomasa Rowlandson’a i w encyklopedii Diderot’a, przedstawiają broń o drewnianej głowni i rękojeści oraz wiklinowym koszyczku tworzącym pełną ochronę dłoni. opis techniczny:
długość całkowita: 910mm długość głowni: 790mm szerokość głowni przy zastawie: 32mm krzywizna: 70mm masa: 650g wyważenie poziome: 130mm materiał głowni: klejone drewno (buk) materiał oprawy: drewno (buk), stal węglowa przeznaczenie: 
PALCAT CIĘŻKI
broń treningowa do nauki fechtunku szablą ciężką i pałaszem. Pierwsze wzmianki o palcacie jako broni treningowej pojawiają się w źródłach pisanych już w XVII-tym wieku. W dawnej Polsce mówi się o “walce na palcaty” lub “biciu w kije”, co może być dowodem istnienia oryginalnej polskiej szkoły szermierczej. Również na zachodzie Europy znano i stosowano palcaty do nauki fechtunku bronią sieczną. Ilustracje XVIII-wiecznych palcatów umieszczone na obrazie Thomasa Rowlandson’a i w encyklopedii Diderot’a, przedstawiają broń o drewnianej głowni i rękojeści oraz wiklinowym koszyczku tworzącym pełną ochronę dłoni. W przeciwieństwie od swojego XVII-wiecznego pierwowzoru, współczesnych palcat ciężki F3 posiada profilowany uchwyt rękojeści oraz głownię z wyraźnie zaznaczonymi płazami, ostrzem i tylcem. Sparingi na palcaty ciężkie są stosunkowo bezpieczne, ale wymagają systemu ochronnego minimum średniej klasy (MPS) przeznaczonego do broni sieczno-kolnej (SK). opis techniczny: przeznaczenie:
© Marcin Żmudzki |
 |
|
© 2008 - 2018 pozycjonowanie SEMCENTRUM
|
